De voorbije 3 jaar heb ik me te pletter gewerkt. Een Bachelor halen als onderwijzer, want... ik wil dolgraag voor de klas staan. Lesgeven is mijn droom, mijn passie.
Na 3 jaar weet ik het volgende met absolute zekerheid:
- ik wil nog steeds lesgeven, ik kan niet wachten op mijn eigen klas.
- ik vind het superbelangrijk dat al mijn leerlingen zich goed voelen bij mij.
- er zijn leerkrachten die al jaren werken die ik absolute nullen vind.
- er zijn leerkrachten die ik op handen draag en een tikje jaloers op ben.
Even een bachelor halen werd in de praktijk omgezet naar zwoegen, zweten, huilen en verloren lopen. Een huishouden runnen kon ik al niet, dat werd dus alleen maar erger. Mijn man heeft elke avond van de week plannen tegenwoordig, aan zijn vrouw heeft hij niks en ik kan me amper herinneren hoe de eerste weken in het middelbaar heeft doorgebracht.
Ik voel me een vrouw van niks, een moeder van niks... nog 8 dagen en ik weet of ik geslaagd ben of niet... misschien ook een juf van niks dus. Spannend. Ik weet wal dat ik goed heb gepresteerd hoor, maar toch...
Ik heb dus nieuwe toekomstplannen gemaakt. The answer to life, the universe and everything is toch 42, hé?
Op mijn 42 studeer ik dus af als juf, er is geen weg rond. Ik word ook terug vrouw, dat was ik al, maar voor mijn man bedoel ik. En bovenal word ik terug mama. De ademruimte die deze zomer me geeft gaat naar Enzo, het kind dat me al 3 jaar aanmoedigt met lieve sms'jes, woorden, knuffels en flodders. Ik wil dringend weten wat er in mijn puber leeft.
En als ik 43 ben... dan heb ik een eigen klasje, een kind, een man en alsjeblieft ook een poetsvrouw.
Yep, dat is de toekomst!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten