Proficiat ikke!

Jawel, het is gebeurd!
Ik heb een diploma. Een echt. Van mezelf. En zelf gehaald. Ik ben juf!

De voorbije dagen heb ik op een roes geleefd, er is een blok van mijn schouders gevallen en ik begrijp voor het eerst hoe ellendig Atlas zich wel moet voelen. Ik leef met je mee, kerel!

Vorige vrijdag mocht ik glunderend mijn diploma in ontvangst nemen. Ik geef toe dat ik een beetje licht gaf. En ik niet alleen hoor, ik ben zo fier op die knappe mannen en vrouwen waar ik de voorbije jaren zoveel steun aan heb gehad. Maar, vooral, ik hoef dit nooit meer te doen... Ik hoef nooit meer te studeren of debiele taken te maken. Ik hoéf niet meer. 

Zaterdag heb ik gevierd. Niet alleen dat ik een diploma heb, maar dat ik jarig ben (nog 4 keertjes slapen!) en dat ik 10 jaar getrouwd ben met mijn schatje. Gisteren zette ik de foto's online en ik zag mezelf weer glunderen. De hele dag lang heb ik blijkbaar met een lach rondgelopen en ik besefte plots hoe lang dat was geleden... Al jaren ben ik de zotte, chaotische mie die haar hand niet omdraait voor een onnozeligheidje ofzo. Ergens in die 3 jaar ben ik dat kwijt geraakt, een stukje van mezelf dat ik echt graag zag is vervangen door een ernstige vrouw met een denkrimpel of 2 en wat extra kraaienpootjes.

Dat deed me verdriet. Echt verdriet. Ik vroeg me af of ik oud werd, of het gewoon daaraan zou liggen. Vannacht in bed zocht ik diep in mezelf naar die vrolijke, enthousiaste vrouw en met een zucht van opluchting kwam ik tot de conclusie dat ze er nog zit!

Ik heb mezelf voorgenomen om haar bewust weer wat ruimte te geven, de ik die ik graag zie, de ik die ik eigenlijk ben en niet de ik die ik 3 jaar lang heb opgelegd gekregen. Tuurlijk, ik ben wat ouder en wijzer, maar ik weet zeker dat ik een mooie balans kan vinden...

Nu moet ik haar wel even wegstoppen, die ik die ik ben, want ons huisje ziet er uit als een stort na al dat feestgedruis. Nu is het de beurt aan de volwassen ik, doe er even iets aan, wil je?
Of ik zet een muziekje op en doe het al dansend en meekwelend...? Ja, dat klinkt meer als ik! 

Toekomst!

De voorbije 3 jaar heb ik me te pletter gewerkt. Een Bachelor halen als onderwijzer, want... ik wil dolgraag voor de klas staan. Lesgeven is mijn droom, mijn passie.

Na 3 jaar weet ik het volgende met absolute zekerheid:
- ik wil nog steeds lesgeven, ik kan niet wachten op mijn eigen klas.
- ik vind het superbelangrijk dat al mijn leerlingen zich goed voelen bij mij.
- er zijn leerkrachten die al jaren werken die ik absolute nullen vind.
- er zijn leerkrachten die ik op handen draag en een tikje jaloers op ben.

Even een bachelor halen werd in de praktijk omgezet naar zwoegen, zweten, huilen en verloren lopen. Een huishouden runnen kon ik al niet, dat werd dus alleen maar erger. Mijn man heeft elke avond van de week plannen tegenwoordig, aan zijn vrouw heeft hij niks en ik kan me amper herinneren hoe de eerste weken in het middelbaar heeft doorgebracht.

Ik voel me een vrouw van niks, een moeder van niks... nog 8 dagen en ik weet of ik geslaagd ben of niet... misschien ook een juf van niks dus. Spannend. Ik weet wal dat ik goed heb gepresteerd hoor, maar toch...

Ik heb dus nieuwe toekomstplannen gemaakt. The answer to life, the universe and everything is toch 42, hé?

Op mijn 42 studeer ik dus af als juf, er is geen weg rond. Ik word ook terug vrouw, dat was ik al, maar voor mijn man bedoel ik. En bovenal word ik terug mama. De ademruimte die deze zomer me geeft gaat naar Enzo, het kind dat me al 3 jaar aanmoedigt met lieve sms'jes, woorden, knuffels en flodders. Ik wil dringend weten wat er in mijn puber leeft.

En als ik 43 ben... dan heb ik een eigen klasje, een kind, een man en alsjeblieft ook een poetsvrouw.

Yep, dat is de toekomst!