Het is niet gemakkelijk, zelfs nu de lessen van Amma Devi ten einde lopen, om na een leven van ‘ongeloof’ het geloof te vinden én kunnen of willen erkennen. Ik ben misschien niet meteen de nuchterste persoon, en durf nogal eens dromen, maar er is toch een duidelijke grens tussen geloven in een hoger bewustzijn, kosmische energie of iets dergelijks en geloven in de goden.
We leven in een tijd waar er vooral geloof wordt gehecht aan materiele zaken en alles wat door de wetenschap kan bewezen worden : van de big bang tot higgs-boson, maar het ontdekken van het god-deeltje staat langs geen kanten gelijk aan het bewijs dat god bestaat. De algemene gedachtengang is simpel : ‘Eerst zien en dan geloven!’ Dat klinkt heel aannemelijk, ik redeneer ook zo.
Ik en de rest van Amma Devi, en doe daar maar gerust Arcadia en een Sofie bij, beschikken in mijn ogen toch over een goeie dosis gezond verstand en voldoende sceptisme om niet alles zomaar voor waar aan te nemen. Los van het feit dat het stuk voor stuk geweldige madammen zijn is het dan ook leuk en aangenaam om spirituele ervaringen met hen te delen en te toetsen.
PaGE2012 leek me in eerste opzicht vooral een mogelijkheid om eens van alle spirituele walletjes te proeven, wie weet wie je tegenkomt en wat je ervan kan leren. Langs de andere kant verwachtte ik natuurlijk ook van die zweverige hippies die ergens in de loop der jaren hun draadje met de realiteit hebben doorgeknipt en absoluut in hun eigen losgeslagen fantasiewereldje zitten – de floaters als het ware. Zo’n mensen vermijd ik meestal, één blik is vaak al genoeg om te bedenken dat dat een mens gaat zijn waar ik niks aan ga hebben, tenzij misschien eens goed lachen. Ik had gelijk, ze waren er allemaal.
Een heel weekend spring ik van workshop naar workshop en dompel me onder in alles wat die mensen me kunnen bieden. Tussendoor delen we even onze info rmatie, praten met nieuwe mensen, en zoeken samen antwoorden. Elk pad is duidelijk anders, en niemand kan de antwoorden echt aanreiken, het lijkt soms wel een puzzel.
Het is dan ook een totale verrassing als ik een heel weekend lang op verschille manieren en vanuit verschillende hoeken – en dat mag je vrij letterlijk nemen als je praat met een Zuid-Afrikaanse Sangoma of een Afro-Cubaanse Santeria Priester – geconfronteerd word met mijn eigen spirituele pad. Telkens opnieuw worden elementen aangereikt, krijg ik nieuwe dingen te zien of te horen die het voor mij aantonen: de Goden bestaan! Je mag daar gerust de paniek in de ogen bijdenken.
En daar sta je dan, tussen de floating hippies, te beseffen dat je misschien echt gewoon een van hen bent. Want zeg nu zelf, je bent goed gek als je een life gesprek hebt gevoerd met Aphrodite en er nog van onder de indruk bent ook?! Eerst zien en dan geloven... het gelovendeeltje vervalt dan toch wel heel snel en gemakkelijk terug in ‘toeval’ en ‘het was mijn eigen fantasie’. Het kan nog beter dan dat zelfs: ja, als je ernaar op zoek bent, zie je het hoe dan ook wel, he!?
Dat heeft me allemaal een hele nacht bezig gehouden. Hoeveel moet je zien voor je van pure atheïst over gaat naar gelover? Wanneer zet je je sceptisme opzij en geef je toe dat er meer tussen hemel en aarde is dan mathematische stellingen, atomen, neuronen en godparticels?
En, als je beslist dat je genoeg gezien hebt en gaat geloven, word je dan door je omgeving ook niet als een floater aangeduid? De kans lijkt me groot, ik doe dat zelf en beweeg me voort in kringen die gelijkaardig denken. Hoe ga je daar dan ook mee om?
“He mannen, ik heb het Licht gezien! Vanaf vandaag dediceer ik op een of andere manier een deel van mijn leven aan een Godin, oke?” Ik neem serieus aan dat er eens gelachen wordt of er meewarige blikken volgen.
Ik sprak met Elliot Rivera dit weekend, die zichzelf op zijn website the urban shaman noemt en aan channeling doet. Hij zegt zelf een healer te zijn en dat van zijn beide grootmoeders heeft aangeleerd. Zijn vader en broers zijn ondanks hun afkomst absolute ongelovers. Toen Elliot zijn eigen grootmoeder channelde en ze dingen tegen haar zoon zei door Elliot’s mond die Elliot nooit kon weten, heeft zijn vertrouwen en geloof in zijn eigen zoon slechts 2 dagen standgehouden. Voor zijn vader is Elliot een floater, voor een hele grote gemeenschap is hij een gerenommeerd shaman.
Maar zelfs los van wat de buren denken... wanneer geef je je over aan een innerlijke wereld, een wereld van goden en gelóóf je? Als verschillende mensen dezelfde vrouw los van elkaar beschrijven, als je gezegend wordt door Aphrodite door het lichaam van haar priesteres, als het mooie juweel dat je draagt de weerspiegeling van een Godin blijkt te zijn, als wildvreemde mensen het over jouw geblokkeerde chakra’s hebben, als boeken het over nét die chakra hebben, is dat genoeg om te geloven?
Ik zeg nee...
Ik neem mijn computer en start google, en zoek op het Enige Ware Web nog meer info rmatie. Internet is een krachtig medium, een computer denkt in 0 en 1, pure wiskunde. Automatisch is alle info rmatie die op zo’n toestel te vinden is even praktisch als het toestel zelf, nietwaar? Maar als je daar doorheen kan kijken en zélfs daar dingen bevestigd ziet...
Ik heb het gezien, ik geloof.
Nu nog stoppen met twijfelen aan mijn geloof.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten