Pre-larp-bouncy-mode : on!

Vanavond vieren we Mabon, ik kijk er enorm hard naar uit, maar zoals dat altijd gaat in de aanloop naar een larp ben ik er met mijn hoofd niet helemaal bij.

Vrijdag is het eindelijk weer eternica... eindelijk! Jeej! Het heeft geen zin om dat uit te leggen aan leken, maar een larp is voor mij een klein vakantietje. Heel even ben ik voor niks verantwoordelijk, behalve voor mezelf. Ik heb heel even geen echtgenoot die dringend propere kousen nodig heeft en geen zoon die een uur over zijn eten doet, want er zitten groentjes bij. Nee, heel even speel ik een ander personage in een fictieve wereld, met andere problemen en andere drama’s om op te lossen.

Ik weet dat dat voor sommigen een onbegrijpelijk iets is, en voor sommigen net als ik iets om weken op voorhand naar uit te kijken en je klaar te stomen, nog wat aan je kostuum te frutselen, een mis te schrijven voor een fictieve god, je wapens nog eens na te kijken en genoeg drank in te slaan om een weekend te overbruggen. Want als je slechts een weekend hebt om totaal te ontsnappen aan de realiteit, dan ga je er wel helemààl voor, weinig slaap en veel genieten!

De laatste dagen, zoals nu, verandert er zelfs iets in je hele mindset. Je wordt steeds meer je personage en steeds minder je eigen ik – ook al is je personage meestal een uitvergroting van een aspect van jezelf. Bij mij is het simpel : vrijheid! Geen gevestigde waarden, geen verplichte werkdagen, gewoon heerlijk rebeleren tegen de maatschappij en je wordt er niet eens scheef voor aangekeken!

Het is in dat geval die laatste week ook wel een tikje op je tellen passen, want in mijn hoofd ben ik de wereld al aan het redden en mag ik een groot bakkes opzetten. In het echt zit ik op mijn bureau, met mijn ernstige collega’s en hoor ik me te gedragen zoals de maatschappij voorschrijft.

De enige momenten dat ik me kan uitleven is tijdens de rookpauze even aan de telefoon met andere prettig gestoorde geesten die er ook al mee zitten : de pre-larp-bouncy-mode! Vanaf het moment dat je wakker bent, ben je ermee bezig... sommigen tellen zelfs : nog zoveel uur en we beginnen eraan! En als je gaat slapen val je in slaap met ideetjes die je nog wil uitvoeren.

De locatie waar we dit keer heengaan, de Winner, is eentje waar we al lang niet meer zijn geweest, maar waar ik goeie herinneringen aan heb. Prachtig gelegen in de natuur: bos, bos, bos! Een heel weekend en weer of geen weer zit ik buiten en zit ik te genieten! Ik hoop alleen een tikje op goed weer, dat is natuurlijk altijd leuker, maar... rennen door de bossen bij volle maan... bestaat er iets zaligers? J

Nog 99 uur te gaan...

De spirituele ikke

Het is niet gemakkelijk, zelfs nu de lessen van Amma Devi ten einde lopen, om na een leven van ‘ongeloof’ het geloof te vinden én kunnen of willen erkennen. Ik ben misschien niet meteen de nuchterste persoon, en durf nogal eens dromen, maar er is toch een duidelijke grens tussen geloven in een hoger bewustzijn, kosmische energie of iets dergelijks en geloven in de goden.

We leven in een tijd waar er vooral geloof wordt gehecht aan materiele zaken en alles wat door de wetenschap kan bewezen worden : van de big bang tot higgs-boson, maar het ontdekken van het god-deeltje staat langs geen kanten gelijk aan het bewijs dat god bestaat. De algemene gedachtengang is simpel : ‘Eerst zien en dan geloven!’ Dat klinkt heel aannemelijk, ik redeneer ook zo.

Ik en de rest van Amma Devi, en doe daar maar gerust Arcadia en een Sofie bij, beschikken in mijn ogen toch over een goeie dosis gezond verstand en voldoende sceptisme om niet alles zomaar voor waar aan te nemen. Los van het feit dat het stuk voor stuk geweldige madammen zijn is het dan ook leuk en aangenaam om spirituele ervaringen met hen te delen en te toetsen.

PaGE2012 leek me in eerste opzicht vooral een mogelijkheid om eens van alle spirituele walletjes te proeven, wie weet wie je tegenkomt en wat je ervan kan leren. Langs de andere kant verwachtte ik natuurlijk ook van die zweverige hippies die ergens in de loop der jaren hun draadje met de realiteit hebben doorgeknipt en absoluut in hun eigen losgeslagen fantasiewereldje zitten – de floaters als het ware. Zo’n mensen vermijd ik meestal, één blik is vaak al genoeg om te bedenken dat dat een mens gaat zijn waar ik niks aan ga hebben, tenzij misschien eens goed lachen. Ik had gelijk, ze waren er allemaal.

Een heel weekend spring ik van workshop naar workshop en dompel me onder in alles wat die mensen me kunnen bieden. Tussendoor delen we even onze informatie, praten met nieuwe mensen, en zoeken samen antwoorden. Elk pad is duidelijk anders, en niemand kan de antwoorden echt aanreiken, het lijkt soms wel een puzzel.

Het is dan ook een totale verrassing als ik een heel weekend lang op verschille manieren en vanuit verschillende hoeken – en dat mag je vrij letterlijk nemen als je praat met een Zuid-Afrikaanse Sangoma of een Afro-Cubaanse Santeria Priester – geconfronteerd word met mijn eigen spirituele pad. Telkens opnieuw worden elementen aangereikt, krijg ik nieuwe dingen te zien of te horen die het voor mij aantonen: de Goden bestaan! Je mag daar gerust de paniek in de ogen bijdenken.

En daar sta je dan, tussen de floating hippies, te beseffen dat je misschien echt gewoon een van hen bent. Want zeg nu zelf, je bent goed gek als je een life gesprek hebt gevoerd met Aphrodite en er nog van onder de indruk bent ook?! Eerst zien en dan geloven... het gelovendeeltje vervalt dan toch wel heel snel en gemakkelijk terug in ‘toeval’ en ‘het was mijn eigen fantasie’. Het kan nog beter dan dat zelfs: ja, als je ernaar op zoek bent, zie je het hoe dan ook wel, he!?

Dat heeft me allemaal een hele nacht bezig gehouden. Hoeveel moet je zien voor je van pure atheïst over gaat naar gelover? Wanneer zet je je sceptisme opzij en geef je toe dat er meer tussen hemel en aarde is dan mathematische stellingen, atomen, neuronen en godparticels?

En, als je beslist dat je genoeg gezien hebt en gaat geloven, word je dan door je omgeving ook niet als een floater aangeduid? De kans lijkt me groot, ik doe dat zelf en beweeg me voort in kringen die gelijkaardig denken. Hoe ga je daar dan ook mee om?

“He mannen, ik heb het Licht gezien! Vanaf vandaag dediceer ik op een of andere manier een deel van mijn leven aan een Godin, oke?” Ik neem serieus aan dat er eens gelachen wordt of er meewarige blikken volgen.

Ik sprak met Elliot Rivera dit weekend, die zichzelf op zijn website the urban shaman noemt en aan channeling doet. Hij zegt zelf een healer te zijn en dat van zijn beide grootmoeders heeft aangeleerd. Zijn vader en broers zijn ondanks hun afkomst absolute ongelovers. Toen Elliot zijn eigen grootmoeder channelde en ze dingen tegen haar zoon zei door Elliot’s mond die Elliot nooit kon weten, heeft zijn vertrouwen en geloof in zijn eigen zoon slechts 2 dagen standgehouden. Voor zijn vader is Elliot een floater, voor een hele grote gemeenschap is hij een gerenommeerd shaman.

Maar zelfs los van wat de buren denken... wanneer geef je je over aan een innerlijke wereld, een wereld van goden en gelóóf je? Als verschillende mensen dezelfde vrouw los van elkaar beschrijven, als je gezegend wordt door Aphrodite door het lichaam van haar priesteres, als het mooie juweel dat je draagt de weerspiegeling van een Godin blijkt te zijn, als wildvreemde mensen het over jouw geblokkeerde chakra’s hebben, als boeken het over nét die chakra hebben, is dat genoeg om te geloven?

Ik zeg nee...

Ik neem mijn computer en start google, en zoek op het Enige Ware Web nog meer informatie. Internet is een krachtig medium, een computer denkt in 0 en 1, pure wiskunde. Automatisch is alle informatie die op zo’n toestel te vinden is even praktisch als het toestel zelf, nietwaar? Maar als je daar doorheen kan kijken en zélfs daar dingen bevestigd ziet...

Ik heb het gezien, ik geloof.

Nu nog stoppen met twijfelen aan mijn geloof.

Dat rode knopke

Je kent dat gegarandeerd wel, het rode-knopkes-fenomeen. Het kwam in tekenfilmpjes in je jeugd, en soms word je er gewoon in het dagelijks leven nog mee geconfronteerd.

Je bent er niet eens naar op zoek, je let er zelfs niet op, maar dan plots ontdek je het : de rode knop... The Red Button. Onvermijdelijk worden je ogen er telkens opnieuw naartoe gezogen, zelfs al wil je er écht niet op duwen.

Want tenslotte, iedereen weet het, als je dààrop duwt... vergaat de wereld!

Maar zeg nu eens eerlijk, wat kan er nu eigenlijk echt gebeuren? Ik bedoel maar, wie zou zo’n knopke zo onbeheerd achterlaten speciaal zodat jij er niét op zou drukken? Dat is toch al te gek?! Bovendien, hoe erg kan dat vergaan wel zijn? Als de wereld effectief zou vergaan doordat jij op dat knopje zou drukken, zouden ze dat knopke toch beter moeten beschermen? Misschien is het allemaal zo erg niet, misschien opent het gewoon een geheim luik, misschien is het het knopke van de lift, of een alarmbelletje, of misschien doe je gewoon het licht aan, of, als je er even bij nadenkt, is het gewoon een test.

Het is een test gewoon om te zien of jij de wereld zou doen vergaan. Maar, je weet goed genoeg dat de wereld onmogelijk kan vergaan als je erop drukt. Dan zou die knop echt zwaar bewaakt worden. Het is dus een test. En als het een test is druk je er niet op. Niks van!

Toch dwalen je ogen opnieuw naar dat rode knopke... wat een wonderen zou één druk mogelijk teweeg kunnen brengen als het nu eens géén test is. Stel je voor dat plots het klimaat weer hersteld wordt en de poolkappen niet meer smelten, je een verloren schat zou vinden, het gat in de ozonlaag gedicht wordt of alle ziektes worden uitgeroeid... of de wereld zou vergaan... wel, je zou tenminste op de eerste rij zitten en nogal een prachtig uitzicht hebben over die spectaculaire lichtshow!

We wegen gewoon de pro’s en de cons eens tegen mekaar af. Niemand zou een selfdestructknopke zomaar laten rondslingeren, dus wat er ook zou gebeuren, erg kan het niet zijn. Langs de andere kant, het is wel rood. Die kleur staat voor gevaar, zo wordt  ons al van kleinsaf aan voorgehouden. Dat is natuurlijk pure indoctrinatie, zeg nu zelf, geen enkele vrouw denkt  onmiddellijk aan gevaar als ze nog eens een bos rode rozen krijgt van haar geliefde. Rood is mooi, duidelijk en handig. Anders zou het knopke gewoon moeilijker te vinden zijn. En wie hoorde ooit over The Green Button. Juist?

We kunnen het er dus over eens zijn dat dat rode een pro is en slechts dient om duidelijk te maken dat er een knop is. Dan is er nog de knop zelf. Het is bedoeld om op te duwen, anders had het een klink geweest of een trekhaak of gewoon niet bestaan. Nee, het is er met een reden en die is ingedrukt worden. Het is dus eigenlijk spijtig dat de merendeel van de mensheid zo geïndoctrineerd is dat ze niet meer zou duwen, want de pure bestaansreden van de knopke gaat gewoon verloren. Het duwen op zich kan dan ook alleen maar als een pro worden beschouwd.

Laat ons toch wel even over de consequenties nadenken van een duw op de knop. We bezitten genoeg realisme om te weten dat er geen knopke bestaat dat de wereld doet vergaan. Als dat toch zou zijn, zou dat ongeveer het ergste zijn dat er kan gebeuren, juist? Gelukkig is er dan toch niemand meer over om je erover op je kop te geven, dus als je duwt ben je ook de enige die weet dat je geduwd hebt. Het blijft jouw geheim. Natuurlijk, de gevolgen hoeven niet zo verstrekkend te zijn. Maar alle logica gebiedt dat er niks ergs kan gebeuren bij een druk op de knop, zoals al eerder gezegd : dan had hij bewaakt, verzegeld, afgezonderd en verstopt gezeten.

Het gaat dus iets positiefs zijn, en als je even nadenkt zijn er best wel wat positieve dingen die een druk op de knop teweeg kan brengen. Mijn fantasie reikt niet verder dan een toegang naar een andere wereld vol onontgonnen prachtige gebieden en mysterieuze wezens. Dat, of het openen van een gigantische schatkamer vol vol vol goud. Hey, een beetje pragmatisch denken af en toe kan nooit kwaad. Het kan ook iets kleiner zijn natuurlijk, maar ik geloof in positief denken. Wat er ook gebeurd: het gaat geweldig zijn!

Dus... wat denk je...

Druk je...?

J