Proficiat ikke!

Jawel, het is gebeurd!
Ik heb een diploma. Een echt. Van mezelf. En zelf gehaald. Ik ben juf!

De voorbije dagen heb ik op een roes geleefd, er is een blok van mijn schouders gevallen en ik begrijp voor het eerst hoe ellendig Atlas zich wel moet voelen. Ik leef met je mee, kerel!

Vorige vrijdag mocht ik glunderend mijn diploma in ontvangst nemen. Ik geef toe dat ik een beetje licht gaf. En ik niet alleen hoor, ik ben zo fier op die knappe mannen en vrouwen waar ik de voorbije jaren zoveel steun aan heb gehad. Maar, vooral, ik hoef dit nooit meer te doen... Ik hoef nooit meer te studeren of debiele taken te maken. Ik hoéf niet meer. 

Zaterdag heb ik gevierd. Niet alleen dat ik een diploma heb, maar dat ik jarig ben (nog 4 keertjes slapen!) en dat ik 10 jaar getrouwd ben met mijn schatje. Gisteren zette ik de foto's online en ik zag mezelf weer glunderen. De hele dag lang heb ik blijkbaar met een lach rondgelopen en ik besefte plots hoe lang dat was geleden... Al jaren ben ik de zotte, chaotische mie die haar hand niet omdraait voor een onnozeligheidje ofzo. Ergens in die 3 jaar ben ik dat kwijt geraakt, een stukje van mezelf dat ik echt graag zag is vervangen door een ernstige vrouw met een denkrimpel of 2 en wat extra kraaienpootjes.

Dat deed me verdriet. Echt verdriet. Ik vroeg me af of ik oud werd, of het gewoon daaraan zou liggen. Vannacht in bed zocht ik diep in mezelf naar die vrolijke, enthousiaste vrouw en met een zucht van opluchting kwam ik tot de conclusie dat ze er nog zit!

Ik heb mezelf voorgenomen om haar bewust weer wat ruimte te geven, de ik die ik graag zie, de ik die ik eigenlijk ben en niet de ik die ik 3 jaar lang heb opgelegd gekregen. Tuurlijk, ik ben wat ouder en wijzer, maar ik weet zeker dat ik een mooie balans kan vinden...

Nu moet ik haar wel even wegstoppen, die ik die ik ben, want ons huisje ziet er uit als een stort na al dat feestgedruis. Nu is het de beurt aan de volwassen ik, doe er even iets aan, wil je?
Of ik zet een muziekje op en doe het al dansend en meekwelend...? Ja, dat klinkt meer als ik! 

Toekomst!

De voorbije 3 jaar heb ik me te pletter gewerkt. Een Bachelor halen als onderwijzer, want... ik wil dolgraag voor de klas staan. Lesgeven is mijn droom, mijn passie.

Na 3 jaar weet ik het volgende met absolute zekerheid:
- ik wil nog steeds lesgeven, ik kan niet wachten op mijn eigen klas.
- ik vind het superbelangrijk dat al mijn leerlingen zich goed voelen bij mij.
- er zijn leerkrachten die al jaren werken die ik absolute nullen vind.
- er zijn leerkrachten die ik op handen draag en een tikje jaloers op ben.

Even een bachelor halen werd in de praktijk omgezet naar zwoegen, zweten, huilen en verloren lopen. Een huishouden runnen kon ik al niet, dat werd dus alleen maar erger. Mijn man heeft elke avond van de week plannen tegenwoordig, aan zijn vrouw heeft hij niks en ik kan me amper herinneren hoe de eerste weken in het middelbaar heeft doorgebracht.

Ik voel me een vrouw van niks, een moeder van niks... nog 8 dagen en ik weet of ik geslaagd ben of niet... misschien ook een juf van niks dus. Spannend. Ik weet wal dat ik goed heb gepresteerd hoor, maar toch...

Ik heb dus nieuwe toekomstplannen gemaakt. The answer to life, the universe and everything is toch 42, hé?

Op mijn 42 studeer ik dus af als juf, er is geen weg rond. Ik word ook terug vrouw, dat was ik al, maar voor mijn man bedoel ik. En bovenal word ik terug mama. De ademruimte die deze zomer me geeft gaat naar Enzo, het kind dat me al 3 jaar aanmoedigt met lieve sms'jes, woorden, knuffels en flodders. Ik wil dringend weten wat er in mijn puber leeft.

En als ik 43 ben... dan heb ik een eigen klasje, een kind, een man en alsjeblieft ook een poetsvrouw.

Yep, dat is de toekomst!

Monsters in de gang

Mensen die me een beetje kennen weten dat ik niet echt de opgeruimdste ben. We hebben wel wat rommel en ik slaag er niet echt in dat altijd allemaal op de juiste plaats te krijgen. Vooral als die spullen eigenlijk naar boven moeten, blijven die wel eens in de gang plakken voor onbepaalde tijd.

Onze gang is al niet zo bijzonder breed en doe er dus gerust nog een 20-30cm af, want daar ligt wel wat spul dat eigenlijk ooit eens wegmoet en doe daar nog wat fietsen bij. Met andere woorden, mekaar daar passeren is niet bepaald een optie. Als mijn lieve schat zich in de gang bevindt, heb ik dan ook geen énkel idee wat er zich aan de andere kant van hem afspeelt.

Zoals elke morgen moet ik mijn mannen in gang zwengelen: kom uit je bed, sta nuuuu op, doe voort, eet door, doe je schoenen aan... zoék ze dan!... standaard ochtendpraat bij ons thuis. Gerard moeit zich pas op het moment dat hij klaar is, dan zou Enzo klaar moeten staan. En zoals de meeste ochtenden is die dan zijn jas, schoenen of weet ik wat anders nog eventjes aan het zoeken. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat mijn zoon het zoektalent van zijn vader heeft geërfd en zijn schoenen amper vindt nadat hij er net over gestruikeld is. Hoe zo’n kind er dan toch in slaagt het kleinste detail waar te nemen is me vaak een raadsel... alhoewel, niet alles is even klein...

Zoals ik dus zei, vanmorgen was niet anders. Enzo is eindelijk aangekleed en wordt al naar de voordeur gestuurd om te vertrekken. Wij zoenen nog even als plots een ijselijke kreet ons vanuit de gang bereikt, gevolgd door een huilbui om U tegen te zeggen. We rennen naar de gang met het vermoeden dat Enzo zijn arm eraf gevallen is en mijn schatje bereikt die eerder dan ik. Ook zoals eerder gezegd heb ik geen idee wat er zich dan voorbij mijn echtgenoot afspeelt. Ik heb er dus het raden naar wat er aan het gebeuren is als hij tegen me brult dat ik het licht moet aandoen en Enzo snotterend iets probeert te communiceren. Je kent dat wel : whubluwhoehoebiiiiiiiinnnnnn! Of tenminste, dat is toch wat ik begreep.

Terwijl ik het licht aandoe, doet Gerard zijn handschoenen aan en spurt naar de keuken. Het is pas dan dat ik een blik in de gang kan werpen en besef wat er met mijn kind aan de hand is: hij vond een monster in de gang...

Gevoelige lezers lezen verder op eigen risico!

Het monster waarvan sprake heeft een lijf van wel ruim 3 of 4 cm doorsnede en heeft zelfs duidelijk zichtbare tanden, bijters, knijpers, of hoe heet dat? Het heeft veel te veel poten om gezond te zijn en heeft een totale diameter met poten van gemakkelijk 10 cm, als het er al geen 12 zijn. Zelfs in de catergorie gruwelijk grote monsters, is dit een reus. Rustig zit het ons aan te loeren vanop zijn plekje midden op de muur.

Gerard komt terug met keukenrol en de melding dat hij dàt no way met blote handen pakt en dan besef ik het pas echt. Deze gruwel, dit afschuwelijk monster gaat niet rustig blijven zitten terwijl mijn liefje heroische daden gaat verrichten om ons huis te vrijwaren van dit monster. Enzo huilt, ik voel de koude rillingen over mijn rug en Gerard zet zich klaar...

Loeihard duwt hij het stuk keukenrol op het monster, dat zich met al zijn poten verweert, zich los worstelt, en uiteraard... weggeraakt! De klopjacht wordt verder gezet op de grond; Enzo huilt harder, ik ril harder, Gerard vloekt... Maar alle goden en godinnen dank: het is niet opgewassen tegen een maat 43!

Vol trots raapt Gerard het overwonnen monster op met de keukenrol, vaag trekt het nog even met een pootje als hij het in het papiertje wikkelt en in mijn handen duwt. Enzo stopt bijna met huilen, ik ril alsof ik me in een ijskelder bevindt en voor Gerard is de kous af. Ik ren naar het toilet, dump het papier met inhoud en spoel door terwijl mijn mannen zich naar buiten haasten.

Hoewel ik ondertussen ook al lang vertrokken moest zijn, wacht ik even en spoel opnieuw door. Gewoon, voor de zekerheid. Nog steeds gruwend trek ik mijn jas aan, pak mijn handtas, ren opnieuw naar het toilet en spoel toch nog eens. In de gang is een vage smeer het enige dat rest van het spannende schouwspel dat zich slechts minuten eerder afspeelde.

Tijd om dat nog weg te werken is er echt niet meer en ik haast me naar buiten. Terwijl ik de deur dichttrek werp ik nog een blik in de gang. En dan besef ik het...

Leven die monsters niet altijd per twee?